دنیا خمامی – دبیر تلویزیون:
تلویزیون کماکان سیاستهایش را مقابل سینما میچیند و
هنوز وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی با سازمان صداوسیما به توافقی جدی برای تعامل
حداکثری نرسیده است. هنوز بازیگرانی که در سینما جدیتر کار میکنند برای آمدن به
تلویزیون و حاضر شدن در این مدیوم گارد دارند، هنوز یا دستمزدهای نجومی میخواهند
یا کلا با افتخار پیشنهادات این حوزه را رد میکنند. هنوز تیزر فیلمهای پرمخاطبی
که میلیاردی میفروشند را تلویزیون با دلایل متعدد پخش نمیکند و هنوز هر فیلمی
طنز باشد و سوپراستار داشته باشد بهترتیبی مغضوب این مدیوم واقع میشود. هنوز
مانوری جدی روی جشنهای خصوصی سینمایی مثل جشن منتقدان یا جشن خانه سینما و دنیای
تصویر داده نمیشود و هنوز هیچ جایزهای جز سیمرغ فجر اعتبار ندارد و صلاحیت
پرداختن به آن از نظر سیاستگذاران وجود ندارد. هنوز تلویزیون برنامههای سینماییاش
جوری ساخته و پرداخته میشود که مخاطب با شنیدن نقدهای مهمانان هیچ رغبتی برای
رفتن به سینما نداشته باشد و هنوز هیچ برنامهای با هدف بالا بردن میزان مخاطب در
سینما روی آنتن نمیرود. هنوز سوپراستارهای سینما دلیلی نمیبینند که بهعنوان
مهمان به برنامههای تلویزیونی بروند و هنوز کارگردانی که اولین اسکار کشور را
گرفته پا به هیچ برنامه تلویزیونی مختص به سینما نگذاشته است. همچنان خیلی از
کارگردانان که در سینما نام بزرگی دارند نامشان در تلویزیون ممنوع است و هنوز به
خیلی از فیلمهای مهم اجازه پرداخت و گزارش در تلویزیون داده نمیشود.
شاید یک نشست
صمیمانه با چشمپوشی روی تمام چالشهای قبلی و فقط به قصد اصلاح وضعیت بین دکتر
علیعسگری و دکتر صالحیامیری بتواند روشنکننده و تبیینکننده خیلی از اهداف دو
طرف باشد و هر دو بتوانند باهم سر یک میز مذاکره اهداف مطلوبشان را بیان و درخواستهایشان
را مطرح کنند تا هم مدیران تلویزیون از ظرفیتهای سینما استفاده کنند و هم بالعکس.
قطعا هر دوی این مدیومها، ملی و اسلامی هستند و نباید اینقدر رویکردهایشان از هم
دور باشد، نباید خط قرمزهای این دو مدیوم اینقدر از هم فاصله داشته و باهم متفاوت
باشند و شرایط طوری پیش برود که شاخصان هر دو حوزه چشم دیدن همدیگر را نداشته
باشند. برگزاری کمیسیونهای متفاوت با کارگردانهای شاخص سینما؛ دعوت به همکاری و
حتی گرفتن ایده و طرح از آنها برای راهنمایی کارگردانان جوان حوزه نمایشی
تلویزیون و خیلی از تعاملات دیگر که با مددجویی از کارشناسان امکانپذیر است،
بتواند بعد از سالها جرقه رخداد یک اتفاق مبارک میان این مدیوم باشد. تلویزیون میتواند
برای سینما نیروپروری کند(کمااینکه این اتفاق بارها افتاده) و سینما هم میتواند
برای دیده شدن، تبلیغ اثر و… شاخصان خود را به آنجا بفرستد تا به این واسطه
مردم هم میان خود این دودستگی را ایجاد نکنند که سینما محمل روشنفکرها، غربینگرها
یا افرادی با جناح بندیهای خاص است. سیاست اگر از این رابطه دوسویه که باید
برقرار شود حذف یا کمرنگ شود و «فرهنگ» اولویت قرار بگیرد نه فیلمسازی حاضر است
فیلمش را در شبکه ماهوارهای تبلیغ کند، نه بازیگری برای به تلویزیون آمدن اداهای
عجیبوغریب دارد و نه آمار فروش فیلمها پایین میآید و نه فیلمی که رکورد فروش را
میزند در تلویزیون تحریم تبلیغاتی میشود. باشد که چنین بادا…
هنوز دیدگاهی منتشر نشده است