متن یادداشت بدین شرح است: «ظاهرا ما یادمان رفته است که کودکان و نوجوانان عناصر اصلی جامعه هستند و با فراموشی این اصل، آینده را به دست تقدیری مبهم سپردیم.

زمانی بود که محققان و اندیشمندان علم child and young clinical psychology به طور مطلق معتقد بودند که کودکان در خانواده شکل می گیرند و عمده تربیت آنها بر عهده والدینشان است و در سنین نوجوانی این شکل گیری تقسیم می شود بین والدین و معلمان و همبازی ها و همسالانشان.

نکته حائز اهمیت در این دیدگاه این بود که تربیت کودکان و نوجوانان وابسته به افرادی بود که با آنها وقت گذرانی می کردند به طور مثال بچه ای که بیشتر وقتش را در خانواده می گذراند الگویش پدر یا مادرش می شد و این مساله همیشه نسبی بود و حتی نوجوانانی که بیشتر اوقاتشان در کوچه و خیابان ها با بازی با همسالانشان سپری می شد الگویشان دوستانشان می شدند. والدین هم برای درست تربیت شدن فرزندانشان در نهایت به بچه هایشان می آموختند که دوستان خوب را برای خود برگزینند و با هر بچه ای دوست نشوند که این خود راهکار مناسبی در زمان خود بود.

رفته رفته این الگوسازی ها با آمدن تلویزیون رنگ و رویی دیگر گرفت. حالا دیگر کنترل بچه ها کمی سخت تر شده بود زیرا فیلمسازان هم در تربیت کودکان و نوجوانان سهیم شده بودند اما کنترل کمی و کیفی فیلم ها توسط دولت و ارگان های سانسورکننده به کمک خانواده ها می شتابید تا اینکه عصر ارتباطات و تکنولوژیT دنیای کنونی را شکل داد.

امروزه نمی شود نقش تربیتی بازی های رایانه ای و انیمیشن ها را نادیده گرفت. انیمیشن و گیم به عنوان یکی از مهم ترین مدیاهای اندیشه کودک و نوجوان برای چگونه زیستن است. به طوری که می توان ادعا کرد اندیشه ها، عقاید، نگرش ها و در یک روند کلی، چگونه بزرگ شدن و الگوبرداری با انیمیشن و گیم شکل می گیرد، تغییر می کند، اصلاح یا تخریب می شود. اینجاست که بیش از پیش به وظیفه خطیر هنرمندان و فیلمسازان و گیم سازان پی می بریم. حال چرا باید این اصل نادیده گرفته شود یا که خودمان با دست خودمان آینده انیمیشن و گیم را تخریب نماییم و اعتماد مخاطبان را نسبت به این مدیا سلب کنیم. چرا باید این حوزه دست نااهلان و بیزینسمن ها باشد؟ چرا شاخه انیمیشن و گیم از سینمای زنده جدا نمی شود؟ چرا هر نویسنده ای و کارگردانی به خودش اجازه ورود به مدیای انیمیشن و گیم را می دهد که نتیجه اش می شود تولید نمودن انیمیشن برای به ظاهر خردسال و کودک که به صراحت می توان گفت ابتذال در دیالوگ ها و شوخی های جنسی و حتی شخصیت پردازی هایمان رنگ و رویی فرا کودک و نوجوان دارد. چرا باید برای دوبله انیمیشن ها از بازیگران استفاده کنیم؟ صرفا به خاطر سلبریتی بودن آن افراد است که هیچ ربطی به کودک ندارد یا به خاطر فروش گیشه که! باز مخاطبان انیمیشن آمدند تا با خلاقیت و نوآوری و خلق شخصیت های جدید آشنا بشوند و نه کپی و یا تکرار فیلم در قالب انیمیشن.

کودکان و نوجوانان هم نیازمند تصویر خوب می باشند هم فیلمنامه خوب که مقدم تر است و هم دوبله های خوب و پر انرژی که متخصصان خودش را طلب می کند. دقیقا همین بی توجهی ها ما را به جایی که هستیم کشانده است یعنی انیمیشن هایی بی محتوا هرچند با رنگ و لعابی خوب و در نتیجه گرایش کودکان و نوجوانان ما به سمت رسانه های خارجی و  عدم اعتمادشان نسبت به رسانه های داخلی. ای کاش واقعا می توانستیم نگرشی صحیح نسبت به جایگاه خود داشته باشیم.

در پایان مثالی با زبان کودکانه برای تفهیم بهتر برای تهیه کنندگان و مسئواین این عرصه بیان می نمایم: فرض کنید سیبی را از درختی می خواهیم بچینیم و میل نماییم ولی دست ما انکار می کند و می گوید: چرا باید من این سیب را بچینم و دهن و دندان ها آن را بجوند و میل کنند با اینکه می دانم خود آن را میل نمی نمایم؟ عقل که حاکمه بدن می باشد به دست می گوید که اگر تو نچینی و دهن و دندان آن را به معده نفرستند که ما ویتامینی نداریم تا به تو برسانیم تا سالم بمانی و رشد کنی و قوت داشته باشی مثل همیشه!

این همان آینده بینی برای جامعه است که با بازتاب آثار تولیداتمان در نهایت خودمان از سودش بهره می جوییم و حتی اگر ما بهره نجوییم با رشد جامعه و فرهنگسازی آن فرزندانمان در جامعه ای سالم زندگی خواهند کرد پس بیاییم با آینده کشورمان و آینده سازان میهنمان شوخی نکنیم و یادمان نرود ما هنرمندان سهم خطیری در فرهنگسازی آیندگان داریم و با دقت بیشتری به انیمیشن و گیم نگاه کنیم و صرفا نگاه بیزینسی به این حرفه نداشته باشیم و به فیلمنامه های آثارمان بیشتر توجه نماییم و رنج سنی خردسال و کودک رو تو اولویت تولیداتمان قرار دهیم.»