حدود دو هفته پیش بود که
با ورود فیلم «لاتاری» به شبکه نمایش خانگی با شوک جدیدی مواجه شدیم، شبکه نمایش
خانگی هم از قافله تورم عقب نماند و قیمت دیویدیهای عرضهشده در این شبکه از
ششهزار تومان به دههزار تومان رسید. این اتفاق داد همهمان را درآورد. رسانهایها
شروع به پیگیری کردند، مردم پولشان را توی جیبشان کردند و پشیمان شدند، دیوییها
تلمبار شد روی هم، حتی عدهای هنرمندان که قرار بود اثرشان در شبکه نمایش خانگی
توزیع شود پا پس کشیدند تا اوضاع مرتب شود که البته این اوضاع مرتبشدنی نیست! چند
روز پس از این اتفاق، طی مصاحبههای مختلف صحبت از این به میان آمد که علت این
گرانی افزایش قیمت مواد اولیه است و پیش
از این به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی هشدار چنین اتفاقی داده شده بود حتی گفتند قیمت
محصولات نمایش خانگی نسبت به قیمت جهانی استاندارد است و قیمت دههزار تومان در تهران
واقعیتر است و قیمت در شهرستانها هم باید به این عدد برسد. اما مردم در کجای
این معادلات قرار میگیرند؟ آن مخاطبی که هر روز سنگش را به سینه میزنیم چرا به
سالن سینما نمیرود با این شرایط حتی دیگر فیلم هم نمیبیند. چه چیزمان با قیمت
جهانی و استانداردها همخوانی دارد و همتراز است که حالا قیمت دیویدی خودمان
را با جهان میسنجیم! هشدار به وزارت ارشاد چه فایده دارد؟ اصلا مگر هشدارهای قبلی
به وزارتخانههای دیگر فایدهای داشت که این داشته باشد؟ ما خوب بلدیم به شرایط
عادت کنیم اما با این حرفها و توجیهها بحث اصلی را از سکه نیندازید!
هنوز دیدگاهی منتشر نشده است