در هالیوود و کشورهای صاحب سینما، همواره تئاترهای خوب را به فیلم های سینمایی تبدیل می کنند، جدای از آثار شکسپیر می توان به نمایش های «۱۲ مرد خشمگین» سیدنی لومت، «معجزه گر» آرتور پن، نمایشنامه های نیل سایمون و تعداد زیاد دیگری اشاره کرد.

با بهروز غریب پور کارگردان تئاتر و سینما، نویسنده درباره کمبود آثار اقتباسی از نمایشنامه ها در سینمای ایران، گفت و گویی انجام داده ایم که می خوانید:

غریب پور در این باره به صبا، گفت: نمایش «بینوایان» را با این نیت شروع کردم که قبلا هم از روی رمان آن فیلم سینمایی  ساخته شده بود و می توانست مطلعی باشد بر یک حرکتی که شمار بیشتری از مردم را به تئاتر بکشاند. به هرحال قدر ندانستند و حمایت نشد. 

وی درباره راهکارهای پیشنهادی در این زمینه گفت: متاسفانه هریک از هنرمندان ما در جزیره خاص خودشان فعالیت می کنند. زمانی که مدیرعامل خانه هنرمندان ایران بودم سعی کردم یک سری برنامه ها پیش بینی کنم و بین کارگردان سینما و جهان موسیقی ارتباط برقرار کنم، مثل فیلم «گام های سپید» که درباره استاد نامی است و برای اولین بار جلوی دوربین بردم ، یک هنرمند نوگرا و مدرن که به شیوه قاجار تار می زند. نواختن چنین سازی به آن شیوه به یادگار ماند. به هرحال کوشش من این بوده که این جزیره ها را به هم وصل کنم.

غریب پور در پاسخ به این سوال که آیا سلیقه مخاطب در این امر دخیل است یا موضوع مربوط به صنعت فیلمسازی ایران می شود؟ توضیح داد: با نگاهی به تاریخ سینما و تئاتر آمریکا و اروپا می بینم، صنعتی را مدنظر  دارند که این صنعت به هر شکل ممکن ،گاه سطحی و گاه عالی باید در کنار  یکدیگر کار کنند تا  مخاطبان بیشتری را جذب کنند،چرا که هنر، دولتی نیست! درست است اسپانسرهای بزرگ به میدان می آیند،  ولی کارگردان به تنهایی برای یک جمع کوچک کار نمی کند، در غیر این صورت تماشاگران اندکی را دور خودش جمع می کند،اما به محض این که توده فراگیر مخاطب پیش آید، الزاماتی وجود دارد که باید رعایت کند. بین موسیقی، سینما و تئاتر و هنرهای تجسمی داد و ستد وجود دارد. 

تهیه کنندگان چنین شرایطی را فراهم می کنند. این تهیه کننده ها در ایران دولت هستند و تهیه کننده بخش خصوصی نیز یا ضعیف عمل می کنند یا اندک مایه فرهنگی دارند، بالطبع این جزیره باقی خواهد ماند!.